یا صاحب الزمان

معنای شفاعت:

شفاعت به معنای تقویت و نیرو بخشیدن به شخص ضعیف است و شفیع به کسی گفته می‌شود که نیازمند را کمک کند و او را به اعتدال و عدم نیازمندی برساند.

شفاعت کنندگان از نظر قرآن:

طبق آیات قرآن کریم، شفاعت در روز قیامت مخصوص خداوند است.  خداوند به افرادی که بخواهد اذن شفاعت می دهد، - همان طور که علم غیب مخصوص خداوند است و خداوند آن را به رسول خود داده است -شفاعت هم مخصوص خداوند است و خداوند آن را به رسول الله (ص) و کسان دیگری اعطا نموده است.

شفاعت بر دو قسم است:

1. تکوینى

2. تشریعى

شفاعت تکوینى از تمامى اسباب جهانی سر مى‏زند، و همه اسباب نزد خدا شفیع هستند، چون میان خدا و مسبب خود واسطه‏اند.

اما شفاعت تشریعى و قانونی نیز بر دو قسم است.

1. شفاعتى که در دنیا اثر بگذارد، و باعث آمرزش الاهی، و یا قرب به درگاه او گردد که شفیع و واسطه میان خدا و بنده در این قسم شفاعت چند طائفه‏اند: اوّل؛ توبه کنندگان از گناه، دوم؛ مؤمنان به رسول خدا (ص)، سوم؛ عمل صالح انسان، چهارم؛ قرآن کریم، پنجم؛ هر چیزی که با عمل صالح ارتباطى دارد؛ مانند مسجدها، مکان های متبرکه، ایام الله و انبیا، ششم؛ ملائکه، هفتم؛ مؤمنان که براى خود و برادران ایمانى خود، استغفار مى‏کنند.

2. شفیعانی که در روز قیامت شفاعت مى‏کنند. از آیات قرآن استفاده می شود که شفیعان در روز قیامت فراوان اند؛ از جمله انبیای الاهی، علما، شهدا، ملائکه و مؤمنان هستند.